Bezoek Nepal maart 2022
Wat mogen we ons gelukkig prijzen dat we na een half jaar alweer terug mogen naar Nepal en de kids. Effe twijfel of we wel moeten gaan omdat een van ons ziek is. Maar er moet heel wat gebeuren willen we daadwerkelijk niet gaan. Gelukkig snel aan de beterende hand in Nepal.
We beginnen met het bezoek van onze vaste winkeltjes voor de welbekende inkopen.
Ook een bezoek aan Pashupatinath wederom. En ditmaal zelfs achter de schermen van de crematieovens. Deze worden voornamelijk gebruikt voor de personen die in.Kathmandu echt in armoede leven. Er is zelfs een extra oven voor de COVID-19 overledenen. Om dit alles te mogen zien wordt ons geduld op de proef gesteld. Van het ene kantoortje naar het andere kantoortje een eind verderop. Van de ene chief naar de andere chief, thee drinken en geduldig luisteren en ja eindelijk hebben we dan toestemming. Een interessante ervaring wanneer je net zoals wij in de uitvaartbranche werkt.
Bezoek gebracht aan Chitwan National Parc. Ja we zijn nog steeds toerist. Ook al voelt Nepal als een tweede thuis.
En dan vertrekken we weer naar Dhading. Allebei met een rugzak vol kleding met dank aan Opnuuj, en diverse leer/speel attributen. Vers fruit en andere zaken hebben we in die week ter plekke gekocht. Wat zijn de kinderen blij ons te zien, en dat is natuurlijk wederzijds. Momenteel zijn er 26 kinderen die gebruik maken van de opvang. Onze steun en toeverlaat in Nepal, Govinda, heeft in het dorp een jongen ontmoet die op zoek was naar een baantje. Hij begint deze week als hulp in het tehuis en houdt zich bezig met muziek en beweging voor de kinderen. Een tweede lerares wil men niet. Voor nu accepteren we het. Wel willen we nog zoals je dat in Nepal noemt een extra didi / sister. Iemand die 24/7 daar is voor begeleiding en “huishoudelijke” taken. Aan het einde van de week hebben we besloten dat de jongeman kan blijven en hij zal betaald worden met het geld uit de stichting.
De gevraagde keukenkast (ter voorkoming dat muizen en ratten aan etenswaar komen) wordt geleverd, En nee niet met een busje naar boven maar met 80 kg op je rug…………..busje was te duur volgens hen, Tja zo doe je natuurlijk wel langer met je geld………….Even iets andere mindset dan wij hebben.
Het doel deze keer was een bezoek aan het ziekenhuis met de kinderen voor een medical check. DIt was voor eenieder, zowel de kinderen als voor ons een enerverende dag. We hadden voorgesteld om 4 groepjes met kinderen te maken en dan met een busje naar het ziekenhuis te gaan, houd je toch nog een beetje overzicht. Wij waren zelf samen met Govinda vanuit zijn huis al naar het ziekenhuis gegaan. Tot onze verbazing komen de kinderen in 2 groepen. Niet heel handig want houdt ze maar eens bij elkaar. Ook al ben je op tijd daar, het is druk en op de beurt wachten is niet aan iedereen besteed. De afspraak is dat ik samen met de kinderen en een van de begeleiders bij de arts naar binnen ga. Erwin wacht in de ruime wachtkamer en zal daarna met de kinderen gaan voor het bloedprikken. Iets waar hij normaal geen held in is, maar alles voor het goede doel haha.. Ook moet hij met 3 kinderen voor een X-ray gaan. En wat doe je als je geen nepalese bewegwijzering kunt lezen , je opent gewoon alle deuren………Ik blijf netjes in de spreekkamer en verbaas me tevens over de hele gang van zaken. 2 artsen in één klein kamertje, met daarbij 2 of 3 patiënten tegelijk en de volgende komt al kijken of deze ook al naar binnen kan. Privacy….? AVG…? Nee this is Nepal. Op een gegeven moment komt er een gedetineerde binnen. Handboeien om en 1 agent erbij, beetje op afstand. Ook welkom in de spreekkamer die toch al vol is. De handboeien mogen los………blij dat ik nu toch klaar ben met alle 25 kinderen. Ben niet bang aangelegd, maar er gaan toch wel wat gedachten door die grijze massa van mij. Maar goed, ook deze persoon heeft recht op medische hulp. Het resultaat van ons bezoek aan het ziekenhuis. 14 van de 25 kinderen hebben medicatie nodig. Diversen te laag HB, UWI en andere kleine dingen. Sommige te licht bevonden…….en een paar doorverwijzingen naar de specialist. Maar omdat ze nog 1 of 2 ouders hebben moeten deze toestemming geven. De ouders van een 30 jarige dame die een deels ingeklapte long heeft wil niet dat zij verder behandeld wordt. Ze zeggen we weten dat ze niet ouder wordt dan 35….. Een van de kinderen heeft waarschijnlijk tb, komt uit de foto’s naar voren. En de jongste, 7 jaar oud, heeft een oogafwijking en draait de hele dag en nacht met het hoofd, hij moet voor verder onderzoek naar Kathmandu naar de neuroloog. Mensen zijn bang voor de medische kosten en ze moeten overtuigd worden dat wij deze kosten zullen dragen m.b.v. de stichting en het Caroline Medical Fund. Ondanks dat wij niet moeten vergeten dat deze mensen een andere mindset hanteren dan wij westerlingen, en hoe verdrietig dit soms ook is, hopen we toch dat de ouders overtuigd kunnen worden.. Bij de apotheek alle benodigde medicatie gehaald. Totale kosten ziekenhuis en medicatie € 112,00. Ik kan alles wel beschrijven van deze dag maar om het te begrijpen moet je het zelf mee maken, zelf voelen. Op het moment dat ik dit schrijf is nog geen van de kinderen cq jong volwassenen naar de specialist geweest. Maar we blijven hoop houden…………
Terug in het huis de mensen zo ver gekregen om de ruimtes toch effectiever te gebruiken. Een van de klaslokalen werd als opslagruimte voor een beetje aardappelen gebruikt. Nu niet meer. De lerarenkamer was gevestigd in een van de slaapkamers. Niet handig wanneer je 25 kinderen moet verdelen over de 2 andere kamers. Dus mevrouw de lerares naar een dichte ruimte op het dak verhuisd. Tevens 10 bedden besteld zodat ze niet meer op tafels / blokken hoeven te slapen. We hebben zoals gewoonlijk nog een vergadering gehad, maar zelfs deze was korter dan normaal voor nepalese begrippen. Volgens mij beginnen ze ons nu echt te leren kennen……..Stiekem zijn we toch trots op ons zelf
Een bezoekje gebracht aan Utam en zijn ouders, Utam was voorheen ook bewoner van het tehuis toen het nog op de oude plek gesitueerd was. Ook deze familie dit keer weer financieel gesteund.
Na ons vertrek uit Dhading hebben we een bezoek gebracht aan KRMEF (Kevin Rohan Memorial Eco Foundation). Een interessante en leerzame plek. voor meer info kijk op www.krmef.com. Dit op verzoek van Paul Klein Tuente. Deze man gaat per fiets naar Nepal en het geld dat hij ophaalt m.b.v. sponsoring is voor onze stichting. Zelf wil hij met de kennis die opgedaan is cq wordt bij KRMEF, een moestuin aanleggen bij ons gebouw in Dhading zodat men zelfvoorzienend kan worden. Paul is op 5 april vertrokken en hoopt in augustus of september in Dhading te arriveren. Kijk voor dit project op de facebookpagina: Pauls Dipa Foundation bicycle tour to Nepal
Al met al kijken we weer terug op een geslaagd verblijf, en hopen later dit jaar weer terug te gaan.
En aan eenieder die ons steunt in welke vorm dan ook een groot dankjewel.
Namasté
.
